Jedynym zabytkiem w Jarosławiu jest latarnia morska, którą wybudowano 1838 r.. Latarnia zbudowana została z czerwonej i glazurowanej cegły na planie koła, każdą kondygnację podkreśla ozdobny gzyms. Z balkonu, z wysokości 33 metrów, rozciąga się widok na morze i dwa duże przybrzeżne jeziora.

Pierwsza wzmianka o konieczności wybudowania w Jarosławcu latarni pochodzi z 1818 r. Jedenaście lat później rozpoczęto budowę, daleko, 380 m od morza. Roboty prowadził mistrz Wiedkowski ze Sławna, konstrukcję stalową stawiał mistrz kowalski, Karol Winneg z Koszalina. Gdy zakończono prace, okazało się, że latarnia jest za niska i okoliczne drzewa zasłaniają światło. Mieszkańcy nie zgadzali się na wycięcie lasu, nie tyle z sentymentu do drzew, ile bojąc się zapiaszczenia pól. Architekci nie wyrazili z kolei zgody na podwyższenie budowli. Skorzystali latarnicy, którzy zamieszkali w nieprzydatnym budynku. A budowę trzeba było rozpocząć na nowo.

W 1838 r. nastąpiło otwarcie latarni, w której paliło się piętnaście lamp zasilanych olejem rzepakowym, dających zasięg szesnastu mil morskich. Mechanizm obrotowy przeniesiono ze starej latarni. W 1908 r. zasilanie zmieniono na elektryczne i zamontowano syrenę przeciwmgielną. W czasie wojny latarnia została poważnie uszkodzona. Nowe światło, zainstalowane w 1975 r., widoczne jest z odległości dwudziestu czterech mil morskich.

Źródłem światła jest układ optyczny składający się z 600W żarówek reflektorowych umieszczonych w czterech obracających się panelach po 6 reflektorów. Światło błyska na 0,45s a przerwy wynoszą 2,05s i 6,05s. Widoczne jest tylko od strony morza. Całość jest w dobrym stanie i sprawia miłe wrażenie, chociaż trudno w pełni docenić to piękno, gdyż w jej pobliżu rosną wysokie drzewa, które bardzo skutecznie zasłaniają widok. Dobrze widoczna jest tylko z pewnej odległości ze swojej brzydszej strony - od strony lądu.