Grodzisko Bardy zlokalizowane jest zaledwie kilka kilometrów od głównej drogi prowadzącej do Kołobrzegu. Jest to jeden z największych, najważniejszych i najciekawszych kompleksów osadniczych na Pomorzu Środkowym - zespół Bardy-Świelubie (2 grodziska, 4 cmentarzyska kurhanowe i kilkanaście osad). Jadąc nad morze trasą 163 należy skręcić w lewo w miejscowości Dygowo i kierować się dalej na most przez Parsętę.

Tuż przy nim, na krawędzi wysoczyzny górującej nad rozlewiskami rzeki, znajduje się grodzisko Bardy.

Jest to potężne założenie wyżynne o formie dwuczłonowej. Człon I otoczony jest wałem pierścieniowatym, jego majdan obniża się łagodnie w kierunku podmokłych terenów nadrzecznych. Człon II okala wał podkowiasty (szerokość 10-20m; wysokość 2-6m). Obie części rozdzielone są jarem. W trakcie badań archeologicznych w obrębie członu I wyróżniono dwie fazy osadnicze. Starsza datowana jest od VII-VIII/IX wieku.

W trakcie jej trwania powstał wał o konstrukcji drewniano-ziemnej, który posadowiony został na warstwie gliny.

Natrafiono na warstwę spalenizny, co pozwala wnioskować, że konstrukcja uległa spaleniu.

W obrębie majdanu odkryto na pozostałości gęstej zabudowy. Domostwa miały formę zagłębioną w ziemię (owalne ziemianki) lub naziemną (ściany w konstrukcji zrębowej, na planie czworokąta). Odkryto w nich paleniska, jamy zasobowe i piwniczki. Zabytki ruchome to liczne przedmioty żelazne (noże, sierpy, siekiery, gwoździe, groty strzał etc.) oraz żużle, przedmioty z brązu (kabłączek), paciorki, grudki bursztynu, osełki, przęśliki, fragmenty ceramiki oraz kości zwierzęce.

Faza młodsza obejmuje czas VIII/IX-X/XI wieku. Zabudowa skupiała się teraz u podnóża wału - środek majdanu opustoszał. Domostwa nadal przybierały formę ziemianek lub naziemnych chat; w ich wnętrzach zarejestrowano kamienne paleniska. Zabytki ruchome są znacznie bogatsze: liczne przedmioty żelazne (noże, świdry, rylce, haczyki, czekan inkrustowany brązem) fragment srebrnej monety arabskiej, paciorki szklane i bursztynowe, odważnik wagowy.

Człon II to także założenie dwufazowe. Wczesny okres jego funkcjonowania obejmuje VII-VIII/IX wiek.

Wał w konstrukcji drewniano-ziemnej posadowiony został wówczas na kilku warstwach drewnianego rusztu. Zabudowa skupiała się u podnóża wału i w środkowej części majdanu, gdzie przybierała formę szeregową. Występowały zarówno ziemianki i półziemianki o owalnym kształcie, licowane od wnętrza drewnianymi belkami, jak i budynki naziemne na planie czworokąta, prawdopodobnie w konstrukcji zrębowej. Pomiędzy zabudowaniami odkryto ślady palenisk i jam zasobowych.

Zestaw zabytków ruchomych był bardzo podobny do zbioru z członu I. Późna faza wydatowana została na VIII/IX- 1 połowy IX wieku. Wał trwał w niezmienionej formie. Zabudowa natomiast zmieniła się, wypierając niemal całkowicie domostwa zagłębione w ziemię. Najciekawsze zabytki ruchome to fragment dirhema z IX wieku, przedmioty żelazne (noże, sierpy, haczyki, krzesiwo, groty strzał, fragmenty kolczugi, skoble) oraz liczne żużle, paciorki szklane i przęśliki.

Kompleks osadniczy w Bardach-Świelubiu jest wyjątkowy, ponieważ tutaj, na obszarze zajętym przez ludność słowiańską, prawdopodobnie w połowie VIII wieku pojawili się przybysze ze Skandynawii. Jest to jedno z kilku takich miejsc na południowych wybrzeżach Bałtyku.