Jedynym zachowanym dokumentem mogącym przedstawić w całości pierwotny kształt murów miejskich jest plan Ackermann’a sporządzony w sierpniu 1765 roku po wielkim pożarze centrum miasta, który miał miejsce 13 i 14 lipca 1765 r.

Częściowo wygląd murów obronnych możemy odczytać z panoramy miasta zamieszczonej na obrzeżach mapy Lubinus’a z 1618 r. Mur obronny biegł zewnętrznym skrajem obecnej ulicy Matejki. Zgodnie z pierwotnym przebiegiem szlaków komunikacyjnych z południa (Połczyn) na północ (Koszalin – obecna ul. Zwycięstwa) oraz prostopadle krzyżującą się drogą z zachodu (Kołobrzeg), miasto posiadało dwie główne bramy przejazdowe – Bramę Wysoką (Połczyńską) oraz Bramę Młyńską (u zbiegu ulic Staromiejskiej i Młynarskiej). Wejście do miasta umożliwiały dodatkowe furty umieszczone w pięciu miejscach murów.

W latach 1994-95 z inicjatywy Urzędu Miejskiego oraz Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków odrestaurowano większość fragmentów istniejących murów miejskich.

Mur zbudowany jest z cegły gotyckiej (wym. 8,6-9,7 x 12,4-13,4 x 27,0-29,6 cm) o układzie wendyjskim i podstawie fundamentowej z kamiennych otoczaków. W górnej części szerokość muru wynosi 70 cm i rozszerza się w dole do 100 cm. Średnia wysokość – 8m. Mur wzmocniony był 25 basztami prostokątnymi, otwartymi do wnętrza i regularnie rozmieszczonymi co 23 m. Zewnętrzne ściany baszt posiadały częściowo zamknięte blendy, umieszczone po trzy lub pięć w baszcie. Do zburzenia murów miejskich bezpośrednio przyczyniły się epidemie cholery w 1853 i 1866 r. Mieszkańcy utożsamiali przyczynę epidemii w „morowym powietrzu” zamkniętym w zwartej zabudowie otoczonej murami. Jednak z końcem 1868 r. rada miejska zakazuje burzenia murów, zachowując pozostałe fragmenty istniejące obecnie.